Jajo wyhaftowane - bardzo przyjemnie mi się je wyszywało. Natomiast na kokardę był zgoła inny pomysł. Chciałam je wyszyć i potem trochę urozmaicić cekinami w kolorze wstążki /może ktoś skorzysta/. Niestety, jak tylko zaczęłam dobierać kolory to okazało się, ze nie mam cekinów w tym kolorze co potrzeba. Wiec jajo ma wstążkę zielono - trawiastą i mam nadzieje ze ten kolor nie przytłumił koloru jajka. Jak tylko je oprawię - pokażę, bo ta oprawa, to moim zdaniem mój nowatorski pomysł...
Chyba tak to z nami jest, tymi artystycznymi, niespokojnymi duszami. Czy tak jak ja, robicie kilka rzeczy na raz...trochę się powyszywa, trochę podzieje niedokończony sweterek, albo jeszcze lepiej kilka zaczętych sweterków, bo przecież trzeba od razu spróbować jak te nitki co się przed chwila kupiło będą się układały i czy ten wymyślony do tego koloru wzór będzie wyglądał efektownie, a możne nie.
Poza tym, jestem
niepoprawna zbieraczką wszelkich "najpotrzebniejszych dodatków" myślę,że
pewnie jak większość z nas, czy to włóczki, której
mam zapas na 1oo lat i moja przyjaciółka Maksia, mówi, ze jeżeli chcę z
tym coś
zrobić, to "muszę zagęszczać ruchy" - ogromnie podoba mi się to jej
powiedzonko, bo moja wyobraźnia podpowiada mi mój obraz zaprzęgnięty do
warsztatu tkackiego w trójzmianowości na dobę. I już przygotowałam sobie
kilka prac dziewiarskich... Brakuje mi jej tutaj, bo przy
takiej osobie jak Ona i jej kreatywności zawsze
człowiekowi się chce chcieć. 
Oczywiście na włóczce się nie kończy, mam w
swych drogocennych zbiorach materiały, ba nawet ich skrawki z brokatem
wypatrzone gdzieś na ciucholandach - niezmierzonym oceanie materiałów do
przeróbki lub tworzenia rzeczy niebanalnych i zjawiskowych, nie ma u nas
przecież sklepów oferujących taki wybór kolorów i wzorów i to w takich cenach.,
Wiec przyciągałam do domu tego cale reklamówki, prałam, prasowałam i
podziwiałam jak najcenniejsze skarby. Muszę przyznać się, że nie
powstydziłby się tez tego skarbu niejedna pasmanteria. Chwilami zastanawia się czy przypadkiem okres stanu wojennego, tej pospolitej i wszędobylskiej szarości nie spowodował tego pędu za kolorami, za tęczą. Pamiętam jak w 1978 roku, a byłam wtedy małą dziewczynką, mama przyniosła do domu pierwsza niemieckojęzyczną Burdę, to był najważniejszy magazyn mojego dzieciństwa, możne aż tak strasznie był nierealny, ze oglądałabym go ciągle i za każdym razem odnajdowałam w nim coś nowego... ten numer Burdy mam do dnia dzisiejszego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz