Krzyżykowe inspiracje i nie tylko

A tak się zarzekałam....nie będę nic wyszywać na te święta, muszę skupić swoja uwagę na zupełnie innych sprawach.... i co. Klęska silnej, a właściwie słabej woli i ogromne zwycięstwo mojego ukochanego craftu.

Wzór podobał mi się już w tamtym roku, ale nie ośmieliłam się poprosić o schemat. O ten, poprosiłam Basię, która prowadzi blog http://jaemigrantka.blogspot.com/, która przysłała mi go już następnego dnia, ku mojej radości. I praca została od razu rozpoczęta. 

Przez ostatni tygodnie oczywiście nie próżnowałam w moich ręcznych zmaganiach i stworzyłam kilka rzeczy. Galeria poniżej, chociaż jeszcze nie wyprane i niewykrochmalone, to pojada ze mną do Polski, do mojego ulubionego ramiarza pana Andrzeja, który oprawi je i wtedy zawisną na ścianie, gdzie... jeszcze nie wiem.

 

I już ostatnie moje udziwnienie, dzbanuszek całkiem nowy, prosto ze sklepu, ale już szczerbiony - fabrycznie... Ta miłość Francuzów do rzeczy starych, zniszczonych, obdrapanych i pogryzionych przez korniki, zaczyna mi się udzielać, bo nie mogłam oderwać od niego oczu przy wystawowej szybie.

Czas przedświąteczny

       

     Blogi aż huczą od świątecznego nastroju, i aby nie zostawać w tyle,  ja także chciałabym pokazać odrobinę świątecznej magii.  Tymczasem.... trochę komercji, bo witryny  sklepowe od jakiegoś czasu już kuszą nową oferta świątecznych ozdób. I chociaż każda z nas, ma już na pewno sporą kolekcję świątecznych bombek, bałwanków i mikołai, to jednak i w tym roku planujemy  zrobić coś własnoręcznie lub dokupić maleńki drobiazg, który będzie nas cieszył.

Ja swoje drobiazgi znalazłam w cudownym sklepie Botanic /http://www.botanic.com/, w którym po prostu się zakochałam.                    Gdy zobaczyłam te maleńkie cudeńka znowu poczułam się jak mała dziewczynka w sklepie z cukierkami.... 

To zawsze kojarzy mi się z czymś dobrym: ciepłem, kolędami, dziadkiem przynoszącym zieloną choinkę w dniu wigilii, babcią, która krzątała się cały dzień przy kuchni i chociaż już ich nie ma - to ciepło i nastrój tych dni zawsze będą ze mną.

       A oto maleńka namiastka świątecznego nastoju. Niestety nie będzie tego dużo więcej, bo święta spędzimy w Polsce i już się z tego cieszę.  Niestety, w tym roku nie robię żadnych świątecznych ozdób i upominków - tych ręcznie wypracowanych, wykochanych i pięknie zapakowanych - poprawię się na Wielkanoc. 

Moje ozdoby zostały w Polsce, na pewno pokażę je już niebawem. 

Życzę wiec wszystkim, aby ich domy w te  Święta były ubrane tak, by stały się odzwierciedleniem wspomnień dobrych, ciepłych i zawsze mile odnawianych w naszym sercach i myślach.

   Zawsze chciałam podzielić się pewną osobliwością, którą widziałam parę lat temu w Kanadzie w Montrealu - otóż, działają tam dwa całoroczne sklepy z ozdobami choinkowymi. Ja byłam tam w lipcu, a ruch był w sklepie był taki,jak przed Bożym Narodzeniem, sami zobaczcie....

Pożegnanie z jesienią

           Dynie były moimi pierwszymi samodzielnie kupionymi produktami we Francji. Mniejszą kupiłam na lokalnym ryneczku i więcej przy tej transakcji było usmiechów niż słów, ale i tak niosłam te 6 kg  z taką dumą do samochodu, że ho, ho...

Druga została zakupiona 2 tygodnie później na lokalnym brocantie za połowę ceny mniejszej.

 

  

Jędrek musiał ją nieśc kawałek drogi do naszego auta, a po drodze kilka osób sugerowało, że jest taka śliczna, więc na pewno plastikowa...

          Obie dojechały do domu bezpiecznie, aby rozsiąść się wygodnie na ganku. Wygrzewały się w słonku długie tygodnie....

Aż w końcu nadszedł czas, by te pomarańczowe kule zamknąć z słojach.

Przepis podała mi mama:

• dynię obrać ze skórki, 
• pociąć na sporą kostkę, 
• przełożyć  do garnka i zasypać cukrem,
• tak pozostawić na 12 godzin, w tym czasie dynia puszcza sok.
• następnie sok zlać, dodać ocet, goździki i cukier.

Wszystko jest na smak. Nie ma proporcji - w każdym razie ma być słodko-kwaśno, ale z ostrzejszą nutą octu.

Kosteczki poukładać w słoiki i zalać gorąca zalewą. Można za pasteryzować albo docieplić słoiki.

        

A i oczywiście przechować pestki do następnego roku, bo mój ambitny plan jest taki, by w następnym roku samej wyhodować te cudowne warzywa.   

      

A to już ostatnie zdjęcie mojej ulubionej dyni w całości w towarzystwie koleżanek. Teraz została już tylko mała- prezent od Dominiki, ktorą sama wyhodowała - i ciepliwie czeka na przyrządzenie z niej zupy....

Weekend nad morzem

     Bardzo spontaniczna decyzja o zupełnie niezaplanowanym weekendzie. Ledwie zdążyłam się spakować, a już jechaliśmy w stronę morza. Nasza znajoma posiada w Frontignan domek nad  morzem, więc możliwość spacerów i nazbierania muszli na plaży to był strzał w dziesiątkę.Mimo pochmurnej pogody jest   + 20 stopni Celsjusza, jest wietrznie i są fale...  Wyjazd króciutki, ale owocny w materiał do potencjalnych produkcji craftowych.

Przed samym wyjazdem do domu zajrzeliśmy do Sete. Miasteczko urokliwe. Palmy a między nimi już świąteczne akcenty.

Jesienny spacer

Od tygodnia wieje silny mistral. Pada i pada, ale dzisiaj mimo pochmurnej pogody, ale braku deszczowych kropli postanowiłam wytoczyć sie z cieplutkich pieleszy domu i obejrzeć świat zewnętrzny, a tak oto wygląda....

na pewno poziom wody podniósł sie zdecydowanie, bo nie było wcześniej widać tej wijącej się rzeczki,

 a niebo, sami spójrzcie...

wiatr spowodował, ze drzewa straciły swoje liście...prawie wszystkie, to już ostatnie kolory tej jesieni,

a ta czerwień - zawsze zaskakują mnie kolory wydobywające sie z burej ziemi...

 A to moj piesek - Gouzik /wg francuskiej pisowni/, u nas Guzik, Guzio, Guzidło...

I to dzisiaj ostatnie z moich ulubionych, okolicznych miejsc, bo mam nadzieje pokazać je wiosną i latem. 

To mój ukochany dziki skalnik, Matka Przyroda ma profesurę z projektowania zieleni...

Moje ogrodki

Pierwsze odkrycie ogródka

I tak jak obiecałam ostatnio, kilka zdjęć  z najbliższego otoczenia. Mój nowo powstały ogródeczek. Jest w nim kilka świeżutko zasadzonych lawend, które mają zakwitnąć latem następnego roku, w sklepie dostałam na to pisemną gwarancją - coś niespotykanego w Polsce, tu podobno całkiem oczywista oczywistość.

W rogu siedzi dumnie, spore drzewko laurowe, z którego korzystam gotując i piecząc rozmaitości.

Druga odsłona

Tak wyglądał mój ogródeczek na początku lipca. Obecni troszkę się przekształcił i doszły do niego inne roślinki. Cały czas coś przesadzam, dokupuję i kombinuję.
Pod koniec sierpnia ogródek znowu zmienił oblicze i dzięki pomocy mojego Jędrka, który przywiózł mi biały gres, wysypał go i uformował w zawinięta dróżkę, na której ułożyliśmy lozy - loz używano kiedyś do pokrywania dachów kamiennych domów.|

I znowu maleńka zmiana...

Ostatnio posadziła tu ponad 100 cebulek tulipanów i mam nadzieje na ferię barw wiosną.Musieliśmy zabezpieczyć cebulki siatką, ponieważ nasze zwierzaki: kot Pirat i najnowszy członek rodziny mini sznaucer Guzik - rozkoszują się w wykopywaniu i podgryzaniu tulipanów.

To było najbliższe otoczenie, te tuz za rogiem, a poniżej trochę dalsze, ale nie za bardzo.

Zagubiony gdzieś w górach kamienny dom...

Wiatraki widać z naszego podwórka, no może nie aż tak dokładnie...

Góry nie za wysokie, ale jakże urocze..

 To tyle na dzisiaj, następnym razem będzie z innej beczki.

Moje pierwsze kroczki...

Minęły już 3 miesiące mojego pobytu we Francji . 
Obiecałam sobie zaraz po przyjeździe, ze będę pisać ten dziennik i dopiero dzisiaj dojrzałam do tego by to zrobić. Przyleciałam tu 9 lipca 2011 będąc dokładnie 9 dni po rozwiązaniu umowy o pracy w związku z przeniesieniem działu finansów BAT do Rumunii - cóż polityka firmy pozbawiła nas pracy ciężkiej, bardzo stresogennej i ogromnie niewdzięcznej. Nie było czego żałować, jeżeli patrzyło się na to po katem zdrowia psychicznego, przynajmniej w najbliższym czasie. Rozdział 7 lat zamknięty na dobre i na szczęście. Może i inaczej jest jak ma się alternatywę na przyszłość. 
Ja jakąś miałam... miałam polecieć na francuska prowincje i jak to nawet tubylczy Francuzi mówią o tym regionie "głęboka Francja". W rzeczywistości spokój, cisza otaczająca przyroda to, to co na mnie spadło.
Potrzebowałam tej zmiany ogromnie i byłam szczęśliwa podejmując te drastyczna decyzje.


Potem zaczęłam rozglądać się po okolicy, przemierzając nożnie okoliczne drogi. I co?   zaskoczenie. Zaczęłam odczuwać, analizować otaczający mnie świat. To odkrycie stało się dla mnie objawem "przyklejenia skrzydeł". Zachciało mi się chcieć.... po tylu latach mechanicznego pojmowania otoczenia, wiecznego zmęczenia, ostrożności do nowych znajomych... Takie słodkie mrowienie w okolicy serca... Na początku trochę się przestraszyłam, ale z każdym następnym dniem to czekanie stawało się maleńkimi dawkami adrenaliny, na która czekałam gdy tylko patrzyłam na te ukwiecone łąki.
Lipiec był słodki jak miód, mimo przejmującego zima na dworze, ale i tak chodziłam na spacery, aby patrzeć, patrzeć szeroko otwartymi oczami.
Otoczenie zauroczyło mnie... ale o tym następnym razem.